De Mike Hailwood Replica

 

Mike Hailwood had zeker niet kunnen vermoeden dat door zijn overwinning in de F1 klasse tijdens de TT op het eiland Man in 1978 het voortbestaan van de Ducati fabriek tot op heden werd veiliggesteld. Het is namelijk door het verkoopssucces van de door Ducati in 1979 op de markt gebrachte Mike Hailwood Replica dat Ducati kon overleven tot de overname door de broertjes Castiglioni, de toenmalige eigenaars van Cagiva, in 1985. Om de overwinning van Mike Hailwood in 1978 te verzilveren had Ducati in 1979, een jaar later, de MHR voorgesteld tijdens de Earls Court Motorcycle Show in London. Eigenlijk was de MHR geen echte replica van de NCR racer waarmee Mike Hailwood in 1978 de TTF1 had gewonnen maar niets anders dan een 900SS in een ander kleedje. Het motorblok was het 864cc metende V-twin vierkantcarterblok met nokkenassen die door koningsassen werden aangedreven en desmodromische klepbediening en voorzien van 40mm Dell'Orto carburateurs en open Conti uitlaten. Het frame was ook het door de 900SS gebruikte exemplaar, wel met toevoeging van een paar extra bevestigingen voor de kuip. De eerste serie van 200 exemplaren, voornamelijk bedoeld voor verkoop in Groot-Brittannië, had een overzetstuk in polyester over de standaard 900SS benzinetank om de typische NCR vorm te bekomen. Ducati had gepland slechts deze eerste serie van 200 stuks op de markt te brengen, maar overweldigd door de belangstelling van pers en publiek besloot men de MHR niet enkel als eenmalige serie te produceren maar op te nemen in het reguliere gamma. Enkele maanden nadat de verkoop van de eerste reek startte bracht Ducati een verbeterde versie uit met een volledig metalen tank en een zit die men gemakkelijker van een- naar tweepersoons kon transformeren. Deze beide 1980 modellen kan men ook herkennen aan de uit één stuk bestaande volle kuip die regulier onderhoud, en zelfs het controleren van het oliepeil, tot een moeilijk karwei maakte omdat de volledig kuip diende verwijderd te worden en dat kon enkel door ook het voorwiel uit te bouwen. De wielen van deze eerste reeksen waren Speedlines en Campagnolos, maar men stapte vrij snel over naar de volledig aluminium FPS wielen, ook omdat vooral de Speedlines de kwalijke reputatie hadden te durven breken. Voor het modeljaar 1981 besloot men de kuip deelbaar te maken wat het onderhoud natuurlijk aanzienlijk vergemakkelijkte. De 1981 modellen werden na enige tijd ook voorzien van zijpanelen die accu en achterste carburator volledig bedekten. Op een paar details na bleef de MHR onveranderd tot modeljaar 1984 maar dan werd wel ineens praktisch alles onder handen genomen. Het frame werd dit van de 900S2 omdat dit voorzien was een grotere accu te kunnen monteren met het oogpunt alle toekomstige MHR's te voorzien van een elektrische starter. Inderdaad waren motorfietsen met een kickstarter begin de jaren '80 een zeldzaamheid aan het worden en Ducati kon, en wou, op dit punt niet achterblijven ten opzichte van de concurrentie. Het frame was ook hoger dan het vorige en gezamenlijk met de smallere kuip zorgde dit voor meer grondspeling wat er bij de vorige versie eigenlijk te weinig was, reden dat vele MHR eigenaars hun originele kuip hebben verwisseld voor de tophalf van de 900SS. In dit frame werd, tot de voorraden uitgeput waren, eerst ook het vierkantcarterblok met kickstarter en elektrische starter gemonteerd waarna men overschakelde naar een verdere ontwikkeling van het vierkantcarterblok, ditmaal voorzien van een hydraulisch bediende droge koppeling, andere zijcarters die compacter waren dan de vorige exemplaren en met een Nippon Denso startmotor, cilinderloopbanen met een Nikasil coating en nog enkele andere aanpassingen die men ten dele al had geïntroduceerd op de laatste vierkantcarterblokken. De wielen in deze laatste 864cc versie en de volgende Mille waren van het merk Oscam. 1985 was dan het jaar waarin de laatste versie van de MHR verscheen met ditmaal een 973cc metend blok, bijna 1000cc vandaar de naam Mille, dat voorzien was van een krukas op glijlagers wat betrouwbaarder bleek dan de rollagers van de vorige reeksen. Rijwieltechnisch veranderde er buiten wat andere kleurtjes op de voorvork en voorspatbord en enkele andere stickers niet veel. De MHR Mille werd geproduceerd tot 1986, jaar waarin de laatste van de productielijn liepen en hiermee had de MHR de twijfelachtige eer het laatste Ducati model te zijn waarin een koningsasserblok werd gemonteerd. De hoofdreden dat de gebroeders Castiglioni, na de overname van Ducati door Cagiva, stopten met de productie van dit blok waren de hoge productiekosten omdat het monteren van de koningsassen alleen al redelijk wat manuren in beslag nam. Door de goede verkoopscijfers van de MHR was er in ieder geval nog een Ducati fabriek die kon overgenomen worden en op deze manier tot op vandaag is kunnen voortbestaan.

Patrick Fret.